Które paliwo jest najkorzystniejsze pod kątem świadectwa energetycznego?

W obliczeniu zapotrzebowania na nieodnawialną energię pierwotną tzw. wskaźnik EP, końcowy wynik, będący sumą rocznego zapotrzebowania na energię przez system ciepłej wody użytkowej, system grzewczy i wentylacji, przemnażany jest przez współczynnik nakładu nieodnawialnej energii pierwotnej. Uwzględnia on nakład na wytworzenie i dostarczenie nośnika energii lub energii do budynku.

Wartość współczynnika nakładu wacha się w przedziale od 0 do 3 i zależy od nośnika energii końcowej. Im mniejszy współczynnik tym niższy wynik EP - lepszy z punktu widzenia certyfikatu energetycznego. Metodologia obliczania świadectw energetycznych najwyższy współczynnik nakładu określa dla energii elektrycznej - 3, najniższy dla biomasy - 0,15 - 0,2 oraz energii pozyskiwanej z kolektorów termicznych - 0,0.

Dla typowych źródeł w budownictwie jednorodzinnym typu: olej opałowy, gaz ziemny, gaz płynny, węgiel kamienny, brunatny ten sam współczynnik określono na poziomie 1,1.

Zatem biorąc pod uwagę ten sam budynek, dla skrajnych przypadków wskaźnik EP może być trzykrotnie wyższy lub zadowalająco niski. Osiągnięcie wartości bliskiej zera w polskich warunkach pogodowych jest praktycznie niemożliwy do spełnienia.

Są budynki, których wynik w świetle obowiązującej metodologii na świadectwie energetycznym mieści się w przedziale do 50 kWh/(m² rok). Są to budynki wyposażone w pompy ciepła oraz kolektory słoneczne, a przy tym budowane z ogromną dbałością o dobrą izolację termiczną przegród budowlanych zewnętrznych. Z pewnością można im przyznać miano budynków energooszczędnych.